Maids

Od czego by tu zacząć. Może od głównej bohaterki, która wypada bardzo pozytywnie w “Maids”.Przywykłam do tego, że w koreańskich historykach bohaterki są zazwyczaj słabe (i psychicznie, i fizycznie), ciągle trzeba je ratować, jedynie plączą się panom pod nogami między płaczem i wzdychaniem na zmianę. Tutaj In Yeob daje radę. Nie chodzi mi o to, że ma jakieś niesamowite zdolności waleczne, robi salta w powietrzu i z zamkniętymi oczami rzuca sztyletami. Jest silna mentalnie i mimo naprawdę niesprzyjających okoliczności, nie załamuje się i idzie do przodu. Polubiłam ją, chociaż od pewnego momentu coś mnie zaczęło w niej trochę denerwować. Jest po prostu za dobra i za idealna. Wkurzało mnie to, że wcale nie była wściekła na tę swoją “przyjaciółeczkę” Yoon Ok. Jeszcze powiedziała, że nadal widzi w niej resztki swojej dawnej przyjaciółki -.-‘ Wiem, że jako służąca nie może się zbuntować, ale ona nie wścieka się nawet, kiedy Yoon Ok jej nie słyszy. Jakby wszystko jej tak łatwo wybaczała. Zupełnie tego nie rozumiem, bo mnie Yoon Ok wkurzała najbardziej w całej dramie. Nawet spiskujący dorośli nie byli tak denerwujący.
Z panów zdecydowanie bardziej polubiłam Moo Myeonga. Biorąc jednak pod uwagę, że ma długie włosy, genialny zarost i tajemniczą osobowość, to drugi pan od razu był na straconej pozycji xD Do Moo Myeonga właściwie nie mam żadnych zastrzeżeń, ponieważ jest bardzo niejednoznaczny i od razu mnie zainteresował. Mimo, że jest “dobrym” bohaterem, to jednak nie jest bez skazy. Lubię takie postacie. Za to Eun Gi na początku był zbyt idealny i za bardzo zapatrzony w In Yeob. Przy czym chyba wolałam jego zakochane oblicze niż w wersji czarnego charakteru. Zupełnie nie kupuję tej nagłej zmiany i dołączenia do tej organizacji. Zostało mi pięć odcinków, ale czuję, że Eun Gi nie skończy dobrze przez te swoje intrygi. Jeśli zostanie przy życiu, to będzie można powiedzieć, że miał szczęście.
Na odbiór całej dramy bardzo pozytywnie wpływa postać króla. W wielu koreańskich historykach jest to albo despotyczny szaleniec, który lubuje się w torturach, albo jakiś bezrozumny idiota-marionetka, którym manipulują doradcy. Tutaj król wypada pozytywnie, ponieważ samodzielnie myśli, choć też niejedno ma na sumieniu. Wydaje się całkiem sprawiedliwy i rozsądny.
Ogólnie drama zyskuje, dzięki pokazaniu wydarzeń z perspektywy służby. Niejednokrotnie zgrzytałam zębami, kiedy byli traktowani gorzej niż zwierzęta i okazywało się, że nie mają żadnych praw. W ogóle mam wrażenie, że w tej dramie nie działo się aż tak dużo, a i tak nie nudziłam się nawet przez chwilę. Może odrobinę zabrakło mi zaskakujących zwrotów akcji i emocjonujących walk, ale kupiły mnie emocje.