Kurosaki-kun no Iinari ni Nante Naranai

Warto obejrzeć i zrozumieć, bo film niegłupi. Dwóch przyjaciół od dzieciństwa, dwa różne charaktery. Jeden chłopak otwarty o wysokiej inteligencji emocjonalnej, bystry, uwielbiany, popularny, ale nie zawsze grający fair. Drugi zamknięty w sobie, nierozumiejący swoich uczuć i wyrażający je w dość specyficzny sposób, muzyką lub obcesowym, odpychającym zachowaniem…ale też z mocnym kręgosłupem moralnym, bardzo wyczulony na niesprawiedliwość i złe traktowanie słabszych. Przystojniak do którego wzdychają tuziny dziewczyn. Czarny i Biały, ego i alter-ego. Jeden z nich jest “dyrektorem” internatu, drugi zastępcą. No właśnie i to też znamienne…bo jeden w imię przyjaźni oddaje drugiemu wszystko, także pierwszeństwo, kochane osoby i zwierzęta. Ustępuje mu, do czasu. Ale do jawnej konfrontacji i współzawodnictwa nie dochodzi tak łatwo, bo Czarny Książę walczy ze sobą…ciągnie go dziewczyny, ale ją odpycha, traktuje w okropny czasem sposób, zniechęca…raz oddaje przyjacielowi, który bawi się jego i dziewczyny kosztem, raz o nią brutalnie walczy. Czarny wstydzi się swoich uczuć i boi odrzucenia. Ale Biały Książę nie tylko zaczyna sobie zdawać sprawę z sytuacji swojej, przyjaciela, dziewczyny i innych ważnych osób z przeszłości i teraźniejszości, ale także zaczyna mu zależeć i na dziewczynie i na przyjacielu. Chociaż właśnie o zgrozo on “ten anioł” traktuje ludzi najgorzej…np stawia przyjacielowi ultimatum – on albo dziewczyna, wciąga go w różne gierki. Kto zatem jest gorszy? Wiadomo przecież, że nie wszystko złoto co się świeci, a aniołem nie jest ten który na pierwszy rzut oka się takim wydaje. Następuje przemiana, za co zresztą Biały Książę dziewczynie dziękuje. Nie dziwi też co przyciąga do siebie Czarnego i dziewczynę. Oboje są wyobcowani, zwichrowani emocjonalnie. Ona bez przyjaciół, poza marginesem społecznym, usłużna i okropnie zakompleksiona. On introwertyczny mruk. Siebie warci. Ona też przechodzi przemianę, realizuje wszystkie zamierzenia z listy, dojrzewa. Nie naiwne romansidło to, ale miłość. On ją pcha do przodu, nawet na siłę rozwija jej skrzydła, ona go ciągnie. Widzą się w różnych sytuacjach, także nago tyle, że nieerotycznie właśnie (fajne sceny!). On ją akceptuje od razu, psychicznie i fizycznie, z całym bagażem i przeszłością, czemu daje wyraz nie zawsze w łatwy do przyjęcia sposób. Temat naprawdę ciężki, właściwie na dramat nie na komedię romantyczną. Końcowa scena to majstersztyk. Każde ujęcie ma sens i wymiar. Nawet chodzenie po schodach. Film został kapitalnie nagrany, satyrycznie, z nietuzinkowymi dialogami i z fantastycznie dobraną muzyką….poważną. Trudny temat, zapakowany w pigułkę do przełknięcia. Aktorzy pierwsza klasa, fajna chemia między partnerami, przekonywująca gra aktorska. Perełka, koniecznie do obejrzenia. Ocena 5/5. Dodam, że dziewczyna ma ogromny talent i bardzo dobry warsztat mimo młodego wieku. Widziałam ją w innym filmie, gdzie gra uczennicę chorą na Aspergera uwikłaną w romans z nauczycielem. Jej gra pozostaje w pamięci, podobnie jak uroda.

Mega mi się podobało 🙂 <3 Bardzo fajna drama