A Man and a Woman

Odrzucenie miłości w filmie, w moim odczuciu, wcale nie jest dojrzałym przedsięwzięciem. Raczej buduje epos na tchórzostwie. OJCIEC, osamotniony w rodzinie. Podobnie jak jego żona i córka. Depresyjna żona jest w pełni uzależniona od męża. Jest on powodem jej niezaradności. I to jest pierwszy element fiksogenny. Ponadto wie, że mąż już jej nie kocha. Drugi element fiksogenny. Ogarnia ją mania potencjalnej zdrady męża. Pełna fiksaja. Szantaże emocjonalne, zazdrość, depresja, samookalczanie. Mąż nie radzi sobie z chorobą żony. A i chyba nawet nie szczególnie się stara. Wycofuje się do wnętrza i buduje jeszcze większy dystans. Jak żonce odbija z a mocno, przyjeżdża po nią teściowa. Krótka separacja, od męża i żonka wraca do siebie. A może powinna iść do roboty. Poznać ludzi. Mieć coś swojego. Osobnego. Stanąć na nogi. Dorosnąć? W zasadzie jedynymi spoiwami między małżeństwem są córka i wyrzuty sumienia męża. Córka, nasiąka depresją rodziny. Teraz ma powiedzmy 6 lat, ale za 10- jaki wzorzec zaszczepili jej rodzice? Jakiej miłości ją nauczą? I co będzie z tym małżeństwem, jak dziecko dorośnie? MATKA. Mąż skoncentrowany na sobie karierowicz, synek autystyczny. W zasadzie dzięki ciężkiej pracy z synem i aktywności zawodowej, jest w stanie zapomnieć o swojej samotności. Spokojnie mogłaby zająć się dzieciakiem sama. Nie wydaje mi się, żeby w ogóle rozpatrywała możliwość odejścia od męża. Mąż w zasadzie, nie jest zły. Kocha syna i żonę. Żonę, bardziej jak ulubiony fotel. Ale czy jako kobieta, chciałabym być wypierdzianym ulubionym siedziskiem męża? Taka miłość pierdzialnicza, jest ulotna. Matka, początkowo nie zdaje sobie sprawy z tego jak otaczające problemy ją duszą. Jak osamotniona jest sama z sobą. Wydaj mi się, że otoczenie przypięło jej łatkę “Matki Polki”. Nikt nie zadaje sobie pytania gdzie kobiecina ładuje baterie? W pracy super, w domu super, super matka. A przy tym taka pokorna, a przy tym taka spokojna. Aż w ciemnym pokoju jej emocji, ktoś zapala światło i otwiera okno. Czy ja się dziwię, że żonka rzuca wszystko w pi…u i daje sobie szansę na głęboki oddech? W odróżnieniu od głównego bohatera, jest naprawdę odważna. Powietrze którym się zachłystuje, ma jednak gorzko-słodki smak. Jej partner to niezdecydowany gówniarz. Nie wiem dlaczego twórcy filmu przypinają mu łatkę poczciwości z dedykacją dla córki. W końcu to on zbałamucił główną bohaterkę. Roztoczył przed nią opowieść o pięknym odjeździe w promieniach zachodzącego słońca, a następnie nie przyszedł na pociąg.