A ciężar po stracie dziecka, gdy jest się daleko za granicą, , w więzieniu, co czuł Jung Il, gdy nie mógł być z rodziną, w chwili dla nich tak bolesnej.
Trudne relacje w cieniu tragedii jaką dotknęła rodzinę . Po powrocie Jung Ila z zagranicy żona która traktuje go ozięble, obarczając za brak wsparcia gdy był potrzebny .Dusi w sobie ból, on nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości, jaką zgotowało im życie.
Próbuje nawiązać kontakt, choć zawsze jest krok za żoną, porusza się jak dziecko we mgle, wini siebie za tą, sytuację.
Wchodząc do pokoju syna, który wygląda jak by wyszedł, i zaraz miał wrócić, nie potrafi wybaczyć sobie, tylu lat rozłąki, tylu chwil utraconych które nie wrócą.
Rocznica katastrofy , i rodzice innych dzieci, zaproszenie na wspólne obchody, Soon Nam opiera się, ale potem dołącza, zdjęcie Su Ho .
Gdy po chwili ciszy, inni rodzice, z rozluźnieniem rozmawiali, zniesmaczyło ją to, po czym odeszła w nerwach , mąż wraz z nią.
Wiele wyrzutów, względem męża, żalu który ją przygniata, tyle smutku po stracie dziecka, ale przecież i ojciec cierpi tak samo, obwinia siebie co krok . Stara, się jak może być częścią na nowo tej rodziny .Smutna, scena gdy mała Ye Sol, na wycieczce bała się wody, stres po tym co stało się z bratem, w jej psychice zostawił ślad.
Scena gdy, Jung Il, szuka pracy, jak na rozmowie o nią, mówi czemu w jego podaniu jest luka, trzy letnia.
Trudno mu to mówić, że siedział w więzieniu, ale został oczyszczony i uniewinniony, lecz miny słuchających go wskazywały na jedno ” Nie” .
Potem, scena na lotnisku, serce pękało gdy, ojciec chciał tylko pieczątkę w paszporcie Su Ho.
Błaganie ze łzami w oczach, o spełnienie ostatniego życzenia, zmarłego syna.
No i zbliżają, się urodziny Su Ho, matka wzbrania się, nie chce się zgodzić, jej rozpacz w pokoju syna, ojciec który nie wie jak postąpić, z pomocą, przychodzi sąsiadka. Sun Nam godzi się, na uroczystości urodzin syna, która tak naprawdę była jak oczyszczenie.
To jak, przyjaciele, rodziny innych dzieci zorganizowały, wspomnienie o Su Ho , choćby te slajdy z opisami, od urodzin po gimnazjum. Listy, krótkie notki, szloch , wyznanie dziewczyny , która ocalała dzięki Su Ho, który ją, uratował. To pokazało jak bardzo był kochany.
A napisany poemat , wywarł ogromny przypływ emocji, ojciec który dusił w sobie ból, matka która z tym bólem żyła, spowodował wyrzucenie z siebie tego co bolesne , nie trzymanie bólu jak na smyczy.
Płacz ojca, który pokazał że tak samo cierpi i żona, która to zobaczyła . A gdy wszystko zostało powiedziane, wypłakane, wykrzyczane, zostają same dobre wspomnienia, wywołujące uśmiech.
I choć wiadomo, że już nic nie będzie takie samo, trzeba żyć dalej, pielęgnując w sobie miłość do dziecka które odeszło, by stawić czoła, temu co przyniesie los w dniu codziennym.
Najważniejsze że, rodzina się wspiera.

, która całkowicie pogrążyła się w swoim bólu i bólowi i rozpaczy podporządkowała całe swoje życie. Co w takim razie ma czuć żyjące dziecko, skoro matka żyje tylko dla zmarłego? Scena, kiedy kupiła ubrania dla zmarłego syna a dla żyjącej córki nic, albo kiedy wyrzuca córkę z domu bo marudzi przy jedzeniu, a jej zmarły brat nie może nic jeść była przybijająca. Żal mi było tej dziewczynki, która utknęła gdzieś pomiędzy zmarłym bratem a rozpaczą matki. Ojciec też sporo przeszedł, ale Soon Nam nie chce słuchać jego wyjaśnień. Jej strata jest najważniejsza. Dopiero spotkanie na cześć Sun Ho zorganizowane przez rodziny innych dzieci zmarłych w katastrofie zmienia jej podejście