Jak już ktoś kiedyś tu napisał, początkowe zdanie “jestem nienormalny” od razu przykuło moją uwagę, w pozytywnym sensie. Gdy przeczytałam początek i obejrzałam sam wstęp, myślałam, że będzie to coś w rodzaju igrzysk śmierci. Nie dosłownie oczywiście, ale spodziewałam się eksploracji upiornego statku, potem czegoś w stylu gry survivalowej, w której jakoś będzie się przeplatał motyw gry w kamień, papier, nożyce. A tu nic z tych rzeczy. Tak naprawdę większość akcji dzieje się w jednym (co prawda ogromnym, ale wciąż) pomieszczeniu. Dodatkowo nie można używać przemocy, co bardzo mnie zaskoczyło.
Cała gra miała być czysto strategiczna, bez obijania sobie gęb (no, to nie zawsze działało), dlatego liczyłam na sporo zwrotów akcji, oszustw, manipulacji oraz pokazanej psychologii bohaterów. Po części to dostałam, ale na pewno w mniejszym stopniu. To, na czym najbardziej się zawiodłam, to sposób gry głównego bohatera. Oczywiście, był on miażdżąco inteligentny, temu nie mogę zaprzeczyć. Jednak wszystkie rozważania były czysto matematyczne, czasem nawet zbyt zagmatwane, jak dla mnie. Dla tych, którzy wolą mieć na pewniaku jak ktoś do czegoś doszedł, zamiast takich subiektywnych domysłów będzie to fajny zabieg. Mnie troszeczkę rozproszył.
Przejdźmy do zwrotów akcji. O ile na początku możemy dość jednoznacznie stwierdzić “o, temu źle patrzy z oczu, na pewno kogoś wykiwa”, to po jakimś czasie ludzie przestają wyglądać na “złych” i “dobrych”. Podoba mi się też to, że tak naprawdę do ostatniej sceny mamy wrażenie, że zaraz wszystko może dać w łeb i zostaniemy z niczym. Po prostu te osoby zachowują się tak… ludzko. Kierują nimi naturalne odruchy i nie jesteśmy w stanie przewidzieć co zaraz zrobią. Tak jak, gdy kogoś po raz pierwszy spotykamy.
Cały “morał” płynący z tego też mi się spodobał, za co wielkie brawa. Normalnie wnioski typu “trzeba wierzyć w siebie” lub “nie możesz odpłacać się złem za zło” powodują u mnie mdłości. Tutaj byłam nim mega usatysfakcjonowana. Miałam ochotę zacząć klaskać głównemu bohaterowi.
Niektóre sceny w jego podświadomości były jak dla mnie za długie, bądź zbyt realistyczne, ale to też był ciekawy zabieg. Nigdy wcześniej go nie widziałam.
Zakończenie, jak normalnie nie lubię otwartych wstępów do kolejnych części, tutaj było super. Dało taki trochę wydźwięk jak “sprawy z przeszłości i tak zawsze cię dogonią”. Duży plus.