xmilkax says:

4 grudnia 2020 at 15:16

Powiem szczerze, nie było to to, czego oczekiwałam po opisie. Sam koncept podobał mi się strasznie, dlatego miałam nadzieję, że nie zepsują go. No i nie do końca zepsuli, ale wszystko poszło w zupełnie inną stronę, niż się spodziewałam. Tylko czy to wada?

Spoiler

Pokaż

Jak już ktoś kiedyś tu napisał, początkowe zdanie „jestem nienormalny” od razu przykuło moją uwagę, w pozytywnym sensie. Gdy przeczytałam początek i obejrzałam sam wstęp, myślałam, że będzie to coś w rodzaju igrzysk śmierci. Nie dosłownie oczywiście, ale spodziewałam się eksploracji upiornego statku, potem czegoś w stylu gry survivalowej, w której jakoś będzie się przeplatał motyw gry w kamień, papier, nożyce. A tu nic z tych rzeczy. Tak naprawdę większość akcji dzieje się w jednym (co prawda ogromnym, ale wciąż) pomieszczeniu. Dodatkowo nie można używać przemocy, co bardzo mnie zaskoczyło.
Cała gra miała być czysto strategiczna, bez obijania sobie gęb (no, to nie zawsze działało), dlatego liczyłam na sporo zwrotów akcji, oszustw, manipulacji oraz pokazanej psychologii bohaterów. Po części to dostałam, ale na pewno w mniejszym stopniu. To, na czym najbardziej się zawiodłam, to sposób gry głównego bohatera. Oczywiście, był on miażdżąco inteligentny, temu nie mogę zaprzeczyć. Jednak wszystkie rozważania były czysto matematyczne, czasem nawet zbyt zagmatwane, jak dla mnie. Dla tych, którzy wolą mieć na pewniaku jak ktoś do czegoś doszedł, zamiast takich subiektywnych domysłów będzie to fajny zabieg. Mnie troszeczkę rozproszył.
Przejdźmy do zwrotów akcji. O ile na początku możemy dość jednoznacznie stwierdzić „o, temu źle patrzy z oczu, na pewno kogoś wykiwa”, to po jakimś czasie ludzie przestają wyglądać na „złych” i „dobrych”. Podoba mi się też to, że tak naprawdę do ostatniej sceny mamy wrażenie, że zaraz wszystko może dać w łeb i zostaniemy z niczym. Po prostu te osoby zachowują się tak… ludzko. Kierują nimi naturalne odruchy i nie jesteśmy w stanie przewidzieć co zaraz zrobią. Tak jak, gdy kogoś po raz pierwszy spotykamy.
Cały „morał” płynący z tego też mi się spodobał, za co wielkie brawa. Normalnie wnioski typu „trzeba wierzyć w siebie” lub „nie możesz odpłacać się złem za zło” powodują u mnie mdłości. Tutaj byłam nim mega usatysfakcjonowana. Miałam ochotę zacząć klaskać głównemu bohaterowi.
Niektóre sceny w jego podświadomości były jak dla mnie za długie, bądź zbyt realistyczne, ale to też był ciekawy zabieg. Nigdy wcześniej go nie widziałam.
Zakończenie, jak normalnie nie lubię otwartych wstępów do kolejnych części, tutaj było super. Dało taki trochę wydźwięk jak „sprawy z przeszłości i tak zawsze cię dogonią”. Duży plus.

Podsumowując: za aktorstwo, fabułę, twisty i to, że bohater się nie dał wystawiam mocne 8/10. Mam wielką nadzieję na obejrzenie 2 części. Pozdrawiam cały zespół!

Dominika1710 says:

3 stycznia 2021 at 19:06

Nie lubię Michaela Douglasa…i co mi zrobicie? Nie przepadam za filmami „przelanymi” efektami specjalnymi…
Ale cholera fajny ten film. Do samego końca trzymałam za chłopaka kciuki. Dobra zabawa gwarantowana. Na pewno znajdą się i tacy co będą zawiedzeni…ja czekam na 2 cześć. Kochane tłumaczki ukłony, podziękowania i wielkie uściski dla Was🥰😍😘

MartaJ88 says:

28 lutego 2021 at 20:01

Byłam sceptycznie nastawiona do tego filmu…głównie za sprawą przesadzonej ilosci slow motion ale fabuła jest całkiem zacna:) mam nadzieję ,że bedzie kontynuacja